Այժմ Օհանյանը Վլադիկավկազում է, եւ տեղական «Ալանիա» հեռուստաընկերությունը փոքր ռեպորտաժ է պատրաստել նրա ճամփորդության մասին:
Օհանյանն ասել է, որ շինարար է: Նա հայտարարել է, որ եթե անգլերեն իմանար` Չինաստանով կգար, քանի որ շատ է ցանկանում տեսնել Չինական մեծ պարիսպը, սակայն քանի որ անգլերեն չգիտի` Ռուսաստանով է գալիս, երթուղին էլ ինքն է գծել:
Երբ ճանապարհ է ընկել, հույս է ունեցել Նոր տարուն տանը լինել, սակայն Ռուսաստանի եղանակը, ձյունն ու բուքը, ճանապարհների վիճակը խոչընդոտել են նրա այդ մտադրության իրականացմանը:
Օհանյանը արդեն երկու հեծանիվ է փոխել այս ընթացքում. նոր հեծանիվները նրան նվիրում են հայկական համայնքները:
Չիտա, Իրկուտսկ, Կրասնոյարսկ, Նովոսիբիրսկ, Օմսկ, Չելյաբինսկ, Ուֆա, Վոլգոգրադ, Ռոստով, Պյատիգորսկ, Արմավիր` այս քաղաքներով է անցել հեծանվորդը իր ճանապարհին:
Վլադիկավկազի հեռուստատեսությանը տված հարցազրույցում նա պատմում է իր ճամփորդության մասին, նկարագրում դժվարությունները, ցուրտը, պատմում է ճանապարհին հանդիպած սովորական մարդկանց մասին, որ նրանք շատ բարյացկամ են վերաբերվում իրեն` կանգնեցնում են, զրուցում, հարցուփորձ անում:
Օհանյանը իր հետ վերցնում է ամենաանհրաժեշտ իրերը` մի քիչ ուտելիք եւ հեծանիվը վերանորոգելու գործիքներ: Ամենաթանկարժեք իրը, ըստ նրա, լուսանկարչական ապարատն է. հարյուրավոր լուսանկարներ` տպավորություններ ճանապարհներից, հանդիպումներից:
Նա ասել է, որ առաջին անգամ է այսքան երկար ճամփորդության դուրս եկել հեծանվով:
Օհանյանն ասել է, որ շինարար է: Նա հայտարարել է, որ եթե անգլերեն իմանար` Չինաստանով կգար, քանի որ շատ է ցանկանում տեսնել Չինական մեծ պարիսպը, սակայն քանի որ անգլերեն չգիտի` Ռուսաստանով է գալիս, երթուղին էլ ինքն է գծել:
Երբ ճանապարհ է ընկել, հույս է ունեցել Նոր տարուն տանը լինել, սակայն Ռուսաստանի եղանակը, ձյունն ու բուքը, ճանապարհների վիճակը խոչընդոտել են նրա այդ մտադրության իրականացմանը:
Օհանյանը արդեն երկու հեծանիվ է փոխել այս ընթացքում. նոր հեծանիվները նրան նվիրում են հայկական համայնքները:
Չիտա, Իրկուտսկ, Կրասնոյարսկ, Նովոսիբիրսկ, Օմսկ, Չելյաբինսկ, Ուֆա, Վոլգոգրադ, Ռոստով, Պյատիգորսկ, Արմավիր` այս քաղաքներով է անցել հեծանվորդը իր ճանապարհին:
Վլադիկավկազի հեռուստատեսությանը տված հարցազրույցում նա պատմում է իր ճամփորդության մասին, նկարագրում դժվարությունները, ցուրտը, պատմում է ճանապարհին հանդիպած սովորական մարդկանց մասին, որ նրանք շատ բարյացկամ են վերաբերվում իրեն` կանգնեցնում են, զրուցում, հարցուփորձ անում:
Օհանյանը իր հետ վերցնում է ամենաանհրաժեշտ իրերը` մի քիչ ուտելիք եւ հեծանիվը վերանորոգելու գործիքներ: Ամենաթանկարժեք իրը, ըստ նրա, լուսանկարչական ապարատն է. հարյուրավոր լուսանկարներ` տպավորություններ ճանապարհներից, հանդիպումներից:
Նա ասել է, որ առաջին անգամ է այսքան երկար ճամփորդության դուրս եկել հեծանվով: