Երգահան, կոմիտասագետ, խազագետ Արթուր Շահնազարյանը բազմաթիվ ուշագրավ գիտական աշխատությունների հեղինակ է, որը ողջ կյանքը նվիրել է թե՛ կոմիտասագիտության, թե՛ խաղագրության, նաև հայ միջնադարյան երաժշտության ուսումնասիրությանը:
10 տարի առաջ էլ հանրության դատին ներկայացրեց 110 մասից բաղկացած, «Սասունցի Դավիթ» երաժշտական մոնումենտալ ստեղծագործությունը, որտեղ առաջին անգամ գործածվել են նաև միջնադարյան ձեռագրերից և այլ աղբյուրներից վերականգնված ազգային հին նվագարաններ՝ գործիքներ: Արթուր Շահնազարյանն, ինչպես նաև այլ երաժշտագետներ, տարիներ շարունակ իր մտահոգությունն ու տագնապն է հայտնել մեր ժամանակներում երաժշտական այն անընդունելի ձևախեղումների հանդեպ, որոնք բուն են դրել մեր հասարակության ներսում՝ արգելափակելով մեր համաքաղաքացիների թե՛ մտավոր զարգացումը, թե՛ երաժշտական ճաշակի ձևավորումը:
«Ազատության» հետ զրույցի ընթացքում երաժշտագետը հատկապես ընդգծեց, որ դեռ ավելի քան 100 տարի առաջ մեծն Կոմիտասը երաժշտարվեստի միջոցով մեր հազարամյակների մշակույթն էր ներկայացնում նախ իր ժողովրդին, ապա նաև եվրոպական երկրներին և չէր էլ կարող երևակայել, թե 21-րդ դարում ինչ երաժշտություն է լսելու իր ժողովրդի մեծ մասը: Ինքն անձամբ ողջ կյանքում փորձել է հնարավորինս նպաստել երաժշտական ճաշակի ձևավորմանը, բայց սա պետության կարևորագույն հիմնախնդիրներից մեկը պիտի լինի՝ համոզված է Արթուր Շահնազարյանը:
Նա այս ժամանակահատվածում հեռավար դասընթացներով փորձել է Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրի իր սաներին «Սասունցի Դավիթ» էպոսի երաժշտական մեկնաբանությունները ներկայացնել և նրանց համար ուսանելի դարձնել:
«Դաս ենք անում «Սասունցի Դավիթ Էպոսը», որ ընտանիքներին սովորեցնենք, որոշեցինք էպոսը տարածել ընտանիքներում, մանուկների մեջ», - ասաց երգահանը:
«Ազատության» հարցին, թե ինչո՞ւ հենց «Սասունցի Դավիթը», Շահնազարյանը պատասխանեց. «Դե դա է մնացել մեր ժողովրդին մեր հին բանահյուսությունից, մնացել են հրաշապատում հեքիաթները և էպոսը, որովհետև Խորենացին թվարկում է այնքան բաներ, որ այն ժամանակ պատմող գուսանները պատմել են, որ այսօր 20 հատոր կկազմեր»:
Հարցին էլ, թե իր կարծիքով մշակույթի ոլորտում կարևոր հիմնախնդիրներից մեկը ո՞րն է, Արթուր Շահնազարյանն արձագանքեց. «Ողջ մշակույթի ոլորտում մի բան չի փոխվում: Էս մշակույթ կոչվածը, որ ասում ենք մշակույթ, լավ իսկական մշակույթը վերաբերում է մեր ժողովրդի այն հատվածին, ասենք մի 2000 հոգու, որը միշտ էլ իրեն մշակույթ տաս-չտաս, գիտի մշակույթ: Այսինքն լսում է նորմալ երաժշտություն, գիրք է կարդում և այլն: Իսկ ժողովրդի 99 տոկոսը, որ պետությունը պետք է զբաղվի այդ 99 տոկոսով, խրված է նորից թուրքական ելևէջների մեջ, թուրք-արաբական, նույնիսկ թուրքական էլ չէ, ուղղակի վախենալու այդ ձայների մեջ է խրված: Այսինքն այս ժողովրդի մակարդակը բարձրացնելու՝ որևէ ծրագիր Մշակույթի նախարարության մեջ և որևէ օջախ Մշակույթի նախարարությունում, որ դրանով պետք է զբաղվի, գոյություն չունի: Բոլոր օջախները էլիտայի համար են»:
