«Ազատություն»․ - Նախ այս գիշերվա միջադեպի մասին: Մի կողմում ակտիվիստ ներկայացող մեկն է․․․ բայց մյուս կողմում էլ երիտասարդներ են, որոնք պայքարում են իրավունքների համար և հիմա փաստորեն իրենք «հանրային դատաստան» են տեսնում, տանում են, որ աղբարկղը նետեն:
Աբրահամյան․ - Շատ ցավալի դեպք է տեղի ունեցել: Բնականաբար, խստորեն դատապարտում եմ բռնության որևէ երևույթ ցանկացած մարդու դեմ: Ես ուղղակի համարում եմ, որ պարզապես երիտասարդները, որոնք իրապես չափազանց արժանապատիվ են, ազնվագույն դեմքեր են և իրապես պայքարում են տարբեր խնդիրների և իրավունքների համար, չպետք է տրվեին սադրանքներին: Սրանք սադրանքներ էին․․․ Սահմանադրության 3-րդ հոդվածը, որը մարդու արժանապատվության հարցն է բարձրացնում և ֆիքսում է, որ Հայաստանի Հանրապետությունում մարդու արժանապատվությունը անօտարելի իրավունք է: Եվ այդ անօտարելի իրավունքը ամիսներ շարունակ ոտնահարելը, որովհետև հայհոյանքը ևս բռնության տեսակ է․․․ Եվ դա իրականացվել է հենց այն միտումով, որ դրդեն բռնության: Տեսախցիկների առջև է արվել: Այսինքն՝ հստակ սադրանք էր, պրոֆեսիոնալ սադրանք էր, ամիսներ շարունակ տևող սադրանք էր, որին պարզապես երիտասարդները պետք է չտրվեին: Ցավոք տրվեցին: Բռնությունը այնուամենայնիվ պետք է պատժվի, ստանա իր հստակ իրավական գնահատականը: Փորձենք բացառել այս բռնության մշակույթը, որը տարիներ շարունակ, ի դեպ, հենց իրական բռնության ակտերը, որոնք կիրառվել են հենց նույն Դավիթ Պետրոսյանի նկատմամբ հեղափոխության օրերին․․․ և այն մարդկանց կողմից, ովքեր այսօր են բռնությունը դատապարտում, երբևէ նման բան չեն արել:
«Ազատություն»․ - Խուլիգանության հատկանիշներով քրեական գործի հարուցումը համաչա՞փ եք համարում:
Աբրահամյան․ - Չգիտեմ: Դեռ պետք է մանրամասները դիտարկել: Կարծում եմ, որ այդտեղ հստակ պետք է դիտարկվի նաև իրենց արժանապատվության՝ ամիսներ շարունակ ոտնահարումը․․․ Եթե մենք բանակում փորձեցինք բացառել մորը հայհոյելը, հանրային ակտիվիստը, քաղաքական գործիչը կամ հասարակական գործիչը ամենօրյա ռեժիմով հայհոյանք է տարածում և այնպիսի հայհոյանք, որը բնականաբար շատ-շատերը չեն կարող կուլ տալ, մենք սա իսկապես չենք կարող որևէ կերպ չդիտարկել գործի շրջանակներում:
«Ազատություն»․ - Երևանի պետական համալսարանում քաղաքական իշխանության ցանկությունը Արամ Սիմոնյանին ճանապարհ դնել, նկատելի է: Արդյո՞ք սա ինքնին չի կարող ընկալվել ճնշում, բուհական ինքնավարության վրա ազդեցություն:
Աբրահամյան․ - Բուհական ինքնավարության [վրա] ազդեցություն չի կարող դիտարկվել: Եվ ինձ համար զարմանալի է, որ Արամ Սիմոնյանը այսօր խոսում է բուհի քաղաքականացման պրոցեսի մասին՝ անընդհատ շեշտելով, որ ինքը Հանրապետական կուսակցության անդամ է: Այստեղ մի տեսակ խիստ հակասություն կա, ինչո՞ւ է Հանրապետական կուսակցության անդամը տարիներ շարունակ՝ արդեն տասնամյակ, բուհի ռեկտոր, ինչո՞ւ էին կուսակցականացված բոլոր հնարավոր ուսանողական մարմինները՝ ուսխորհրդից սկսած, տարբեր ճնշումներ ինչո՞ւ էին տեղի ունենում․․․ և նախորդ խորհուրդը ինչո՞ւ էր ղեկավարում Հանրապետական կուսակցության ղեկավարը՝ Սերժ Սարգսյանը: Բայց էստեղ նաև մի շարք իրավական խնդիրներ են եղել: Եվ ես կարծում եմ, որ դրանց բացահայտումը ևս կնպաստի պարզապես հրաժարականին:
Հաղորդումն ամբողջությամբ կարող եք դիտել այստեղ․