«Ծնողներիս ուշադրության կենտրոնում արդեն միայն ես չէի, սկզբում դժվար էր ընտելանալ դրան, բոլորը միայն նրանով էին հիանում, թվում էր, թե անհանգստանում էին միայն նրա համար: Ես հասկացա, որ արդեն մեծ եմ, ու այս ամենը ինձ համար դարձավ սովորական երեեւույթ: Հիմա շատ եմ սիրում քրոջս ու չեմ պատկերացնում կյանքս առանց նրա»,- պատմում է Ադրինեն:
Սակայն բոլորովին այլ է պատկերը, երբ խոսքը քույր եւ եղբայր հարաբերությունների մասին է: Հոգեբան Քրիստինե Ավոյանը կարեւորում է այն, որ հաճախ հենց ծնողների մեղքով քույրերի եւ եղբայրների հարաբերությունները վատանում են:
«Որպես կանոն մեր` հայկական ընտանիքներում ծնողները տղաներին, չգիտես ինչու, թույլ են տալիս որոշ իմաստով կառավարել փոքր կամ երբեմն նաեւ մեծ քույրերին: Ամեն մարդ ընտանիքում պիտի ունենա իր դերը: Եղբայրները կարող են պարզապես խորհուրդներ տալ, բայց ինչ-որ բան պահանջելու կամ պարտադրելու իրավունք նրանց հենց ծնողները պիտի չտան», - ասում է հոգեբանը:
«Իմ քույրը պիտի այնպիսին լինի, ում նմանը շրջապատում ոչ ոք չունենա: Պիտի հագնվի այնպես, որ հանկարծ նրա ետեւից չնայեն, պիտի ունենա այնպիսի սանրվածք, ինչպիսին ես կասեմ», - ասում են մեծ եղբայրներից շատերը: Ու հենց այստեղ էլ քույրերի՝ մեծ եղբայր ունենալու երազանքը փշրվում է:
Լիլին պատմում է, որ միշտ երազել է մեծ եղբայր ունենալ, սակայն այսօր մեծ խնդիրներ ունի: «Ընկերներիս հետ գնում եմ ինչ-որ տեղ, ու անկախ նրանից, թե ծնողներս ինչ կարծիք ունեն այդ կապակցությամբ, նա կարող է թույլ չտալ»,֊ - բողոքում է նա:
Իսկ Մանեն գանգատվում է, որ իր եղբայրն արգելում է իրեն կարճ տաբատ կրել:
Եղբայրների պատճառաբանությունն էլ սա է.֊ - «Աղջիկները հաճախ չեն հասկանում՝ ի՞նչն է նրանց համար լավ, ի՞նչը՝ վատ: Այդ պատճառով պիտի նրանց ամեն քայլից տեղյակ լինենք»:
Անի Թադեւոսյան
Սակայն բոլորովին այլ է պատկերը, երբ խոսքը քույր եւ եղբայր հարաբերությունների մասին է: Հոգեբան Քրիստինե Ավոյանը կարեւորում է այն, որ հաճախ հենց ծնողների մեղքով քույրերի եւ եղբայրների հարաբերությունները վատանում են:
«Որպես կանոն մեր` հայկական ընտանիքներում ծնողները տղաներին, չգիտես ինչու, թույլ են տալիս որոշ իմաստով կառավարել փոքր կամ երբեմն նաեւ մեծ քույրերին: Ամեն մարդ ընտանիքում պիտի ունենա իր դերը: Եղբայրները կարող են պարզապես խորհուրդներ տալ, բայց ինչ-որ բան պահանջելու կամ պարտադրելու իրավունք նրանց հենց ծնողները պիտի չտան», - ասում է հոգեբանը:
«Իմ քույրը պիտի այնպիսին լինի, ում նմանը շրջապատում ոչ ոք չունենա: Պիտի հագնվի այնպես, որ հանկարծ նրա ետեւից չնայեն, պիտի ունենա այնպիսի սանրվածք, ինչպիսին ես կասեմ», - ասում են մեծ եղբայրներից շատերը: Ու հենց այստեղ էլ քույրերի՝ մեծ եղբայր ունենալու երազանքը փշրվում է:
Լիլին պատմում է, որ միշտ երազել է մեծ եղբայր ունենալ, սակայն այսօր մեծ խնդիրներ ունի: «Ընկերներիս հետ գնում եմ ինչ-որ տեղ, ու անկախ նրանից, թե ծնողներս ինչ կարծիք ունեն այդ կապակցությամբ, նա կարող է թույլ չտալ»,֊ - բողոքում է նա:
Իսկ Մանեն գանգատվում է, որ իր եղբայրն արգելում է իրեն կարճ տաբատ կրել:
Եղբայրների պատճառաբանությունն էլ սա է.֊ - «Աղջիկները հաճախ չեն հասկանում՝ ի՞նչն է նրանց համար լավ, ի՞նչը՝ վատ: Այդ պատճառով պիտի նրանց ամեն քայլից տեղյակ լինենք»:
Անի Թադեւոսյան