Ստեղծագործելու անսահմանափակ տարածություն «Մեկ քառակուսի մետրում»

Այս վերջինը թերեւս սկսնակ բեմադրիչներն ու դերասաններն ամենից շատն են գնահատում երեկ ՆՓԱԿ-ում ավարտված «Մեկ քառակուսի մետր» թատերական փառատոնի մեջ:

«Փառատոնը հնարավորություն է տալիս քանդել սահմանը կամ մտահղանալ՝ ինչպես ապրել եւ արտահայտվել սահմանափակ պայմաններում: Սա իսկական փորձառական միջոց է, երբ ստեղծվում է որոշակի սահմանափակում եւ ստեղծագործ միտքը սկսում է հնարքներ գտնել՝ այդ սահմանափակումներից կամ օգտվելու, կամ շրջանցելու դրանք», - ասաց ՆՓԱԿ-ի տնօրեն Էդուարդ Պալասանյանը:

Երիտասարդ բեմադրիչներն ու դերասանները նշում էին, որ ՆՓԱԿ-ը եւ «Մեկ քառակուսի մետրը» իրենց տալիս են բեմ, տալիս են հնարավորություն՝ «պատմելու իրենցը իրենց ընտրած մեթոդներով»: Խաղում էին քառակուսու վրա, կամ ներսում, կամ առհասարակ՝ առանց դերասանների:

«Այս փառատոնը գեղարվեստական առումով որոնումների ոչ մի սահմանափակում չի դնում, ընդհակառակը՝ որղջունում է նորարարական մոտեցումները, համարձակ լուծումները: Այդքան չի միջամտում երիտասարդների փորձերին, որքան էլ դրանք պարադոքսալ, ծայրահեղ, գուցե անհասկանալի լինեն, որովհետեւ երիտասարդին պետք է ի վերջո հնարավորություն ընձեռել թեկուզ սխալվելու, շեղվելու գնով հասնել ինչ-որ բանի, որը սեփական գտածը կլինի», - նշեց կինոգետ, կինոքննադատ Զավեն Բոյաջյանը:

Փառատոնի հիմնադիր նախագահ Գագիկ Ղազարէն «Մաքսլիբերթի»-ի հետ զրույցում նշեց, որ մեկ քառակուսի մետր մակերեսով բեմն այն սահմանափակ տարածքն է, որտեղ բեմադրիչները հնարավորություն ունեն արտահայտելու իրենց ազատությունը:

Մասնագիտությամբ բժիշկները, լրագրողները, մանկավարժները բեմից պատմում էին կյանքի ու մահվան, սիրո ու անտարբերության, համամարդկայինի ու իրենց անձնականի մասին:

Փառատոնը հետաքրքիր է նաեւ նրանով, որ դրա ընթացքում նախատեսվում է քննարկում բեմադրիչների հետ, երբ նրանք պատասխանում են հանդիսատեսի կամ քննադատների հարցերին: Հիմնական քննադատությունը, որ հնչեց, դա երիտասարդների կողմից կաղապարների հաճախակի օգտագործումն է, ինչը, ըստ կինոքննադատ Զավեն Բոյաջյանի, երբեմն կրթության հետեւանք է, երբ երիտասարդներին ավելի շատ ակադեմիական մոտեցումներ են դասավանդվում. - «Եվ քանի որ երիտասարդ են, այդքան լայն մտահորիզոն, կենսափորձ, թատրոնում արվեստի հետ շփվելու փորձ չունեն, որն էլ նրանց ստիպում է ընտրել արդեն գոյություն ունեցող կաղապարներ, որոնցից նրանց դասավանդողներն են օգտվում»:

Բացի բեմադրիչների հետ քննարկումներից «Մեկ քառակուսի մետրում» եւս մի ավանդույթ կա: Պրոֆեսիոնալ ժյուրիի մրցանակներից զատ, կա նաեւ «Հեղինակների ձայն» մրցանակը, որը տրվում է մեկ ներկայացման՝ մասնակից բեմադրիչների քվեարկության հիման վրա: Այս տարի դրան արժանացավ Օնիկ Ֆահրադյանը իր «Փոքրիկ կյանք» ներկայացմամբ:

Օնիկը սովորում է Բժշկական համալսարանի 6-րդ կուրսում: Փոքրիկ կյանքն իր երրորդ բեմադրությունն է: «Մաքսլիբերթի»-ի հետ զրույցում ասաց, որ ներկայացումներ բեմադրելուն իր մասնագիտությունը բնավ չի խանգարում. - «Պահեր կան, որ բժշկությունը օգնում է ինձ: Բժշկությունն էլ է շատ մոտ արվեստին՝ լինելով հաստատուն գիտություն, որովհետեւ ստեղծագործելու շատ պահեր են լինում»:

«Ներկայացումը կյանքի եւ մարդու մասին էր: Ես մարմնավորում էի կյանքը, որը մեր պատկերացմամբ այդպիսին է՝ չի մեծանում, ինչպիսին կա, այդպիսին էլ մնում է: Հերթով մարդիկ գալիս-անցնում են, ու ես հերթով ճանապարհում եմ նրանց», - ասաց ներկայացման դերասանուհի Անուշը:

Ստեղծագործելու անսահմանափակ տարածություն «Մեկ քառակուսի մետրում»