Քաղաքական եւ ընտրական տեխնոլոգիաների փորձագետ Արմեն Բադալյանը համոզված է, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի Մոսկվա կատարած այցը որեւէ ազդեցություն չի ունենա. եթե Վլադիմիր Պուտինը ցանկանար Հայաստանում իշխանություն փոխեր, նա կփոխեր, վստահեցնում է փորձագետը:
«Իհարկե, ազդեցություն չի ունենա, Պուտինին պետք չէ դա: Պուտինին հիմարի տեղ դնել պետք չէ: Մոսկվա գնալը, մեղմ ասած, տրամաբանական չէ», - «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ զրույցում ասաց Բադալյանը:
Նշենք, որ Հովհաննիսյանը Մոսկվա մեկնեց ապրիլի 9-ի հայտնի իրադարձություններից հետո: Որոշ վերլուծությունների համաձայն, այդ իրադարձություններից հետո «Բարեւի հեղափոխության» առաջնորդը մեծ հիասթափություն առաջացրեց իր աջակիցների շրջանում, հատկապես երբ այդ լարված իրավիճակում ոստիկանապետի ուղեւորվեց Ծիծեռնակաբերդ` աղոթք անելու եւ մոմ վառելու:
Անդրադառնալով ապրիլի 9-ի իրադարձություններին, ոստիկանության հետ բախումներին` Բադալյանը նկատեց, որ իրականում առաջին «բախումը» եղավ Ազատության հրապարակում, երբ իրար բախվեցին Հովհաննիսյանի եւ հրապարակում հավաքված ժողովրդի ծրագրերը:
«Րաֆֆի Հովհաննիսյանը պատրաստվում էր շարունակել իր պայքարը դեպի Երեւանի ընտրությունները, իսկ Ազատության հրապարակ եկած մարդիկ ցանկանում էին պայքարել նախագահական ընտրությունների արդյունքների վերանայման համար: Կարելի է ասել, որ պայմանական բախումը առաջին անգամ այստեղ տեղի ունեցավ», - ասաց Բադալյանը:
Բադալյանը զերծ մնաց գնահատել, թե որքան են հիասթափվել Հովհաննիսյանի համակիրները նրանից. - «Բայց կարող ենք ասել, որ հիասթափության առաջին նշանը երեւաց, երբ Հովհաննիսյանն ասաց` հաջորդ հանրահավաքին եկեք եւ մենք կներկայացնենք «Բարեւ, Երեւան» դաշինքը, եւ լսվեցին սուլոցներ»:
Փորձագետն ասում է` իր համար անհասկանալի է, թե ինչ կապ ունի նախագահական ընտրությունների արդյունքների վերանայումը Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի հուշահամալիր գնալու հետ: Բադալյանը կարծում է, որ Հովհաննիսյանը պետք է մնար Բաղրամյանի սկզբնամասում` ժողովրդի հետ:
Ռազմավարական եւ ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի փորձագետ Սարո Սարոյանի փոխանցմամբ էլ` ապրիլի 9-ի իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ հրապարակում գտնվող ժողովուրդը տարբեր ակնկալիքներ ու տրամադրվածություն ուներ` մի մասը ցանկություն ուներ գնալ Բաղրամյան 26, որոշ մասը` ոչ: Ըստ վերլուծաբանի` երեւում էր, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի նախնական ծրագրերում նախագահի նստավայր գնալու մտադրություն չի եղել:
«Եթե վերհիշենք իր ելույթը, ապա ակնհայտ երեւում է, որ կար տարամտություն մի կողմից Հովհաննիսյանի այդ օրը այդ ժամերին ակնկալած ծրագրերի եւ հրապարակում գտնվող մարդկանց մի մասի ծրագրերի միջեւ», - ասաց Սարոյանը:
Արմեն Բադալյանը կարծում է, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նախագահական ընտրություններից հետո նախաձեռնած բողոքի ակցիաներով, հացադուլով եւ մարզային շրջայցերով ցանկանում էր պայքարը «հասցնել Երեւանի ավագանու ընտրությունների քարոզարշավի սկզբին»:
«Նա 200 հազար ձայն ստացել է Երեւանի տարածքում նախագահի ընտրությունների ժամանակ: Այդ 200 հազար ձայնը բավականին մեծ թիվ կարող է կազմել, Երեւանի ավագանու ընտրությունների ժամանակ բավական մեծ խմբակցություն կարող էր նրան ապահովել: Նա այդ 200 հազար ձայնը փորձում էր բերել մինչեւ Երեւանի ավագանու ընտրություններ: Բայց այդ ձայները տված մարդիկ նախագահի դեմ էին ուզում պայքարը, եւ այս բախումը` Հովհաննիսյանի եւ ցուցարարների ծրագրերի միջեւ անխուսափելի էր», - ասաց Բադալյանը:
Նա ճիշտ է համարում, որ «Բարգավաճ Հայաստանը», Դաշնակցությունը եւ Հայ ազգային կոնգրեսը չմիացան «Ժառանգությանը», քանի որ նրա կարծիքով` եթե քաղաքական այդ ուժերը լինեին Բաղրամյան պողոտայում, ապա մեծանալու էր ավելի ուժեղ բախման հնարավորությունը, լինելու էին քաղաքական գործիչների ձերբակալություններ, ինչը ընդամենը խանգարելու էր այդ ուժերի պայքարին մայիսի 5-ին կայանալիք ընտրություններում:
Բադալյանը ավագանու ընտրությունները շատ կարեւոր է համարում: Նա կարծում է, որ ճիշտ աշխատանքի դեպքում ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն եւ Դաշնակցությունը կարող են հաղթանակի հասնել:
«Երեւանի բնակչությունը բավական հակաիշխանական է: Եթե ԲՀԿ-ն, ՀԱԿ-ը եւ ՀՅԴ-ն կարողանան գրագետ ընտրարշավ իրականացնել, նրանք կարող են Երեւանում իշխանություն փոխել: Իսկ Երեւանում իշխանություն փոխելը հավասարազոր է Հայաստանում 50 տոկոսով իշխանափոխությանը», - շեշտում է փորձագետը:
Սարո Սարոյանը հնարավոր չի համարում այդ քաղաքական ուժերի միավորումը, որովհետեւ «նրանցից յուրաքանչյուրը իր պայքարում մտածելու է սեփական հաղթանակի մասին»:
«Իհարկե, ազդեցություն չի ունենա, Պուտինին պետք չէ դա: Պուտինին հիմարի տեղ դնել պետք չէ: Մոսկվա գնալը, մեղմ ասած, տրամաբանական չէ», - «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ զրույցում ասաց Բադալյանը:
Նշենք, որ Հովհաննիսյանը Մոսկվա մեկնեց ապրիլի 9-ի հայտնի իրադարձություններից հետո: Որոշ վերլուծությունների համաձայն, այդ իրադարձություններից հետո «Բարեւի հեղափոխության» առաջնորդը մեծ հիասթափություն առաջացրեց իր աջակիցների շրջանում, հատկապես երբ այդ լարված իրավիճակում ոստիկանապետի ուղեւորվեց Ծիծեռնակաբերդ` աղոթք անելու եւ մոմ վառելու:
Անդրադառնալով ապրիլի 9-ի իրադարձություններին, ոստիկանության հետ բախումներին` Բադալյանը նկատեց, որ իրականում առաջին «բախումը» եղավ Ազատության հրապարակում, երբ իրար բախվեցին Հովհաննիսյանի եւ հրապարակում հավաքված ժողովրդի ծրագրերը:
«Րաֆֆի Հովհաննիսյանը պատրաստվում էր շարունակել իր պայքարը դեպի Երեւանի ընտրությունները, իսկ Ազատության հրապարակ եկած մարդիկ ցանկանում էին պայքարել նախագահական ընտրությունների արդյունքների վերանայման համար: Կարելի է ասել, որ պայմանական բախումը առաջին անգամ այստեղ տեղի ունեցավ», - ասաց Բադալյանը:
Բադալյանը զերծ մնաց գնահատել, թե որքան են հիասթափվել Հովհաննիսյանի համակիրները նրանից. - «Բայց կարող ենք ասել, որ հիասթափության առաջին նշանը երեւաց, երբ Հովհաննիսյանն ասաց` հաջորդ հանրահավաքին եկեք եւ մենք կներկայացնենք «Բարեւ, Երեւան» դաշինքը, եւ լսվեցին սուլոցներ»:
Փորձագետն ասում է` իր համար անհասկանալի է, թե ինչ կապ ունի նախագահական ընտրությունների արդյունքների վերանայումը Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի հուշահամալիր գնալու հետ: Բադալյանը կարծում է, որ Հովհաննիսյանը պետք է մնար Բաղրամյանի սկզբնամասում` ժողովրդի հետ:
Ռազմավարական եւ ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի փորձագետ Սարո Սարոյանի փոխանցմամբ էլ` ապրիլի 9-ի իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ հրապարակում գտնվող ժողովուրդը տարբեր ակնկալիքներ ու տրամադրվածություն ուներ` մի մասը ցանկություն ուներ գնալ Բաղրամյան 26, որոշ մասը` ոչ: Ըստ վերլուծաբանի` երեւում էր, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի նախնական ծրագրերում նախագահի նստավայր գնալու մտադրություն չի եղել:
«Եթե վերհիշենք իր ելույթը, ապա ակնհայտ երեւում է, որ կար տարամտություն մի կողմից Հովհաննիսյանի այդ օրը այդ ժամերին ակնկալած ծրագրերի եւ հրապարակում գտնվող մարդկանց մի մասի ծրագրերի միջեւ», - ասաց Սարոյանը:
Արմեն Բադալյանը կարծում է, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նախագահական ընտրություններից հետո նախաձեռնած բողոքի ակցիաներով, հացադուլով եւ մարզային շրջայցերով ցանկանում էր պայքարը «հասցնել Երեւանի ավագանու ընտրությունների քարոզարշավի սկզբին»:
«Նա 200 հազար ձայն ստացել է Երեւանի տարածքում նախագահի ընտրությունների ժամանակ: Այդ 200 հազար ձայնը բավականին մեծ թիվ կարող է կազմել, Երեւանի ավագանու ընտրությունների ժամանակ բավական մեծ խմբակցություն կարող էր նրան ապահովել: Նա այդ 200 հազար ձայնը փորձում էր բերել մինչեւ Երեւանի ավագանու ընտրություններ: Բայց այդ ձայները տված մարդիկ նախագահի դեմ էին ուզում պայքարը, եւ այս բախումը` Հովհաննիսյանի եւ ցուցարարների ծրագրերի միջեւ անխուսափելի էր», - ասաց Բադալյանը:
Նա ճիշտ է համարում, որ «Բարգավաճ Հայաստանը», Դաշնակցությունը եւ Հայ ազգային կոնգրեսը չմիացան «Ժառանգությանը», քանի որ նրա կարծիքով` եթե քաղաքական այդ ուժերը լինեին Բաղրամյան պողոտայում, ապա մեծանալու էր ավելի ուժեղ բախման հնարավորությունը, լինելու էին քաղաքական գործիչների ձերբակալություններ, ինչը ընդամենը խանգարելու էր այդ ուժերի պայքարին մայիսի 5-ին կայանալիք ընտրություններում:
Բադալյանը ավագանու ընտրությունները շատ կարեւոր է համարում: Նա կարծում է, որ ճիշտ աշխատանքի դեպքում ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն եւ Դաշնակցությունը կարող են հաղթանակի հասնել:
«Երեւանի բնակչությունը բավական հակաիշխանական է: Եթե ԲՀԿ-ն, ՀԱԿ-ը եւ ՀՅԴ-ն կարողանան գրագետ ընտրարշավ իրականացնել, նրանք կարող են Երեւանում իշխանություն փոխել: Իսկ Երեւանում իշխանություն փոխելը հավասարազոր է Հայաստանում 50 տոկոսով իշխանափոխությանը», - շեշտում է փորձագետը:
Սարո Սարոյանը հնարավոր չի համարում այդ քաղաքական ուժերի միավորումը, որովհետեւ «նրանցից յուրաքանչյուրը իր պայքարում մտածելու է սեփական հաղթանակի մասին»: