«Չորրորդ իշխանություն»-ը գրում է. - «Հայաստանի տնտեսության վիճակը կարելի է բնութագրել ընդամենը երկու բառով` փող չկա: Որպեսզի հասկանալի դառնա, թե որքան աղետալի է վիճակը, միայն մի փաստ բերենք: Վերջին մեկ-երկու ամիսների ընթացքում Հայաստանը գրեթե նույնքան փող է «պարտք արել», որքան նախորդ 17 տարիների ընթացքում` միասին վերցրած: Եվ որեւէ երաշխիք չկա, որ դա կփրկի իրավիճակը: Վերջին մեկ-երկու ամիսների ընթացքում Հայաստանը Համաշխարհային բանկից 525 միլիոն դոլար է խնդրել, եւս 500 միլիոն էլ խնդրել է Ռուսաստանից: Այսինքն` հաշված ամիսների ընթացքում Հայաստանը մեկ միլիարդ դոլարից ավելի պարտք է ուզել: Մոտավորապես այդքան էլ այժմ կազմում է Հայաստանի արտաքին պարտքը, որը, ի դեպ, կուտակվել է անցած 17 տարիների ընթացքում»:
Թեման շարունակում է «Հայկական ժամանակ»-ը. - «Երեկ ֆոնդային բորսայում Կենտրոնական բանկը վաճառել է ընդամենը 3 միլիոն 292 հազար դոլար... Ստացվում է, որ Հայաստանում այնքան կանխիկ արտարժույթ կա, որ Կենտրոնական բանկը այլեւս ստիպված չէ մեր արտաքին պահուստներից փող վաճառել: Եթե «ֆիքսված» փոխարժեքի քաղաքականություն իրականացնող Կենտրոնական բանկին մինչ այժմ պետք էր քննադատալ սխալ քայլերի, անհեռատես քաղաքականության, անարդյունավետ միջոցառումներ իրականացնելու համար, ապա երեկ Կենտրոնական բանկը պարզապես անցավ քրեական դաշտ: Կենտրոնական բանկը ուղղակի շանտաժով ու սպառնալիքներով բանկերին արգելել է արտարժույթ գնելու հայտ ներկայացնել ֆոնդային բորսայում: Բանկերին ակնարկվել է` եթե հայտ ներկայացնեք, ապա պրոբլեմներ կստեղծեք ձեր համար»:
«Ժամանակ»-ն իր խմբագրականում գրում է. - «Հայաստանում երկխոսության գաղափարը ինքնին արժեզրկված է, որովհետեւ քաղաքական սուբյեկտներից յուրաքանչյուրը պնդում է մաքսիմալ նպատակներ: Օրինակ` իշխանությունը երկխոսություն ասվածը համարում է հանրահավաքների դադարեցում, իսկ ընդդիմությունը պատկերացնում է, որ երկխոսության արդյունքում անպատճառ պետք է նշանակվեն նախագահական եւ խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններ: Երկուստեք սխալ մոտեցում է, որովհետեւ երկխոսությունը առաջին հերթին ենթադրում է փոխզիջումներ, համաձայնություն, հակառակ կողմի տեսակետի հարգում: Այսօրվա Հայաստանում առաջին հերթին իշխանությունը պատրաստ չէ նման հանդուրժողականության, հետեւաբար` երկխոսության իրական հիմքն ու օրակարգը բացակայում են: Իշխանությունը, ըստ էության, առաջարկում է առեւտուր` մոտավորապես հետեւյալ սկզբունքով` «ընդդիմությո’ւն, հրաժարվիր քո պահանջներից` ես պատրաստ եմ լուծել քաղբանտարկյալների հարցը»: Բնականաբար, ընդդիմությունը չի կարող ընդունել խաղի այս կանոնները, մանավանդ որ` իշխանություն - ընդդիմություն երկխոսությունը տակավին չի ենթադրում հասարակական համաձայնության կայացում»:
«Հայոց Աշխարհ»-ը զրուցել է մարտի 1-2-ի իրադարձություններն ուսումնասիրող ժամանակավոր խորհրդարանական հանձնաժողովի նախագահ Սամվել Նիկոյանի հետ: Վերջինս ասում է. - «Քրեական օրենսգրքի 300-րդ հոդվածում, որպես իշխանության յուրացում, դիտարկվում է միայն իշխանությունը զավթելը, իբրեւ ավարտուն գործողություն։ Այսինքն՝ իշխանությունը զավթելու փորձը, որպես առանձին հանցակազմ, չի դիտարկվում։ Հարց է առաջանում՝ եթե իշխանությունը զավթել-ավարտել ես, այլեւս ո՞վ է քեզ դատելու. դա արդեն կոչվում է ժողովրդավարություն, գունավոր հեղափոխություն, համաշխարհային պրոցեսների մեջ ինտեգրում։ Դրանից հետո ո՞վ է նրանց դատելու, պատասխանատվության կանչելու։ Հակառակը, իրենք են դատելու»։
«Երկիր»-ը քննարկում է Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի պատրաստվածությունը մայրաքաղաքում սպասվող ընտրություններին. - « Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը, պարզվում է, ո՛չ Հայաստանում տեղի ունեցող ընտրությունների ընթացքին ու որակին է ծանոթ, ո՛չ էլ լսել է համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամի մասին։ ԿԸՀ-ն, այն տպավորությունն է ստեղծվում, արթնացել է մեկամյա թմբիրից ու որոշել է կրկին իր վրա բեւեռել քաղաքական ուժերի եւ հասարակության ուշադրությունը։ Ինչի՞ց սկսել` իրենք իրենց այս հարցն են տվել ու որոշել. «Ամեն ինչ պետք է սկսել փող ծախսելուց»։ Կատակ բան չէ` առաջին անգամ հայոց մայրաքաղաքը ընտրելու է իր քաղաքապետին։ Այդ իրադարձությունը պետք է նշանավորել պատշաճ միջոցառումներով, իսկ ավելի կոնկրետ` տեղամասային ընտրական հանձնաժողովների անդամների համար ընտրական օրենսգրքի ուսուցման դասընթացներ կազմակերպելով եւ դրանից հետո խիստ քննություն ընդունելով։ Պարզ է, ԿԸՀ-ականները չեն մանրամասնում, թե ինչ կարող է տեղի ունենալ մեր այն «դժբախտ» քաղաքացիների հետ, ովքեր այդ մարաթոնն անցնելուց հետո հանկարծ չկարողանան հանձնել քննությունը։ Դո՞ւրս կմնան հանձնաժողովներից։ Տրամաբանությունն, իհարկե, հուշում է, որ դուրս կմնան։ Իսկ ահա ԿԸՀ-ի անդամները, եթե նրանց հարցնենք, կժպտան մեր միամտության վրա, որովհետեւ մենք «չենք հասկացել», որ հանձնաժողովներն առանց անդամների չի կարելի թողնել, քանզի ամեն ինչ կարող է տապալվել։ Ուրեմն, նման դասընթացների կազմակերպման պատճառը ո՞րն է»։
Աղասի Ենոքյան