«168 ժամ»-ի համար բացառիկ հարցազրույց է տվել Եվրոպայի խորհրդի գլխավոր քարտուղար Թերի Դեւիսը: «Կարծո՞ւմ եք արդյոք, որ Երեւանում մարտի 1-2-ի անկարգությունների կազմակերպման համար ներկայումս դատարանի առջեւ կանգնած մարդիկ քաղաքական բանտարկյալներ են», - այս հարցին Դեւիսը պատասխանել է. - «Ես չեմ կարող մեկնաբանել դա: Վեհաժողովի կողմից կան որոշակի առաջարկություններ, որոշակի առիթ կա կասկածելու, որ կան քաղաքական դրդապատճառներով ձերբակալված անձինք: Իմ տեսակետը հետեւյալն է. թեեւ ես շատ եմ անհանգստացած առանց դատական գործընթացի մարդկանց այդքան երկար բանտարկելու փաստով, բայց առավելապես մտահոգված եմ սպանությունների փաստով: Երեւանի փողոցներում 10 մարդ է սպանվել: Ես դեռեւս չեմ լսել, որ ինչ-որ մեկը պատասխանատվության ենթարկված լինի այդ սպանությունների համար: Իսկ սպանվածները հասարակ քաղաքացիներ էին»: Հարց. - «Ո՞րն է հիմնական մարտահրավերը, որին այսօր բախվում են ՀՀ քաղաքական ուժերը` ինչպես իշխանությունը, այնպես էլ ընդդիմությունը»: Պատասխան. - «Կարծում եմ, որ Հայաստանի համար ամենակարեւորը չլուծված տարաձայնությունների հարթումն է, որոնք բխում են անցած տարվա մարտի դեպքերից: Դրանք տեղի են ունեցել 11 ամիս առաջ, եւ արդեն լուծում գտնելու ժամանակն է»:
Իրավաբան Հրայր Թովմասյանը «Գոլոս Արմենիի»-ի համար մեկնաբանել է «7-ի գործով» դատավարության պրոբլեմները: Լրագրողը հարցնում է. - «Մի՞թե սպանություններ չեն տեղի ունեցել, չէ՞ որ զանգվածային անկարգությունների, բռնության, հրդեհումների եւ այլնի ընթացքում մահը վրա է հասել որպես բռնության արդյունք»: Պատասխան. - «Այս մահերը որպես սպանություն որակելը անհնար է, քանի որ անհնար է հայտարարել, թե ով ում է սպանել: Մահը վրա է հասել զանգվածային անկարգությունների արդյունքում, եւ որպես դրանց կազմակերպիչ` անձը կարող է պատասխանատվություն կրել ոչ միայն որպես զանգվածային անկարգությունների կազմակերպիչ, այլեւ մահվան պատճառ դարձած անկարգությունների: Անկարգությունների կազմակերպիչներին մենք այժմ չենք կարող մեղադրել սպանության մեջ, սպանությունը կոնկրետ գործողություն է ենթադրում, իսկ նրանք ոչ ոքի չեն սպանել»: Հարց. - «Բայց զանգվածային անկարգությունները որակվում են որպես իշխանության յուրացում, այդպիսին էր նրանց նպատակը»: Պատասխան. - «Պետական իշխանության յուրացումը ենթադրում է ոչ թե փորձ, այլ գործողություն, որն ուղղված է իշխանության յուրացմանը: Եթե խոսք գնար փորձի մասին, ապա այն պետք է ենթադրեր, օրինակ, խորհրդարանի, նախագահի նստավայրի, կամ այլ պետական շենքերի զավթում: Բայց նման բան չի եղել, իսկ այն, ինչ ներկայացվում է 7 մեղադրյալներին, միայն գործողություն է կամ նախապատրաստում: Եթե մարդը, օրինակ, խանութում սպանության համար դանակ է գնում` գործողություն է կատարում, ապա գնելու համար նրան քրեական պատասխանատվության չի կարելի ենթարկել»:
Lragir.am-ը մեկնաբանում է ճգնաժամի եւ հեղափոխության հարաբերությունը. - «Եթե Իսլանդիայում, կամ որեւէ այլ եվրոպական, այսպես ասած կայացած քաղաքական համակարգով երկրներում իշխանափոխությունները, վերնախավերի փոփոխությունները տեղի են ունենում անցնցում ճանապարհով, եւ հանգիստ գնալը համարվում է հանգիստ վերադառնալու գրավական, ապա կա երկրների մի շարք, ուր իշխանափոխությունը վերնախավերի համար կյանքի եւ մահվան հարց է: Անկասկած է, որ այդ երկրների շարքին է դասվում նաեւ Հայաստանը: Հետեւաբար հարց է առաջանում, թե կխնայի արդյոք համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամի քաղաքական քմահաճույքը Հայաստանին: Այսինքն, հաշվի կառնի արդյոք ճգնաժամը, որ Հայաստանում հեղափոխությունը կարող է լինել արյունալի: Առայժմ դժվար է ասել, թե այդ կապակցությամբ ինչ է մտածում «ճգնաժամը»: Բանն այն է, որ Հայաստանին ոչ անտեսում են, ոչ էլ օգնում այնպես, ինչպես Հայաստանն է ուզում: Այսինքն, ինչ-որ փող այդուամենայնիվ տալիս են, բայց ոչ այնքան, որքան պետք է: Կամ գուցե տալիս են այնքան, որքան պետք է հեղափոխություն թույլ չտալու համար, ոչ ավելին: Այս առումով, Հայաստանի իշխանական վերնախավի բախտը թերեւս բերել է նրանով, որ այն որեւէ էական նշանակություն չունի, էական դերակատարում չունի համաշխարհային գործընթացներում, համաշխարհային քաղաքական անցուդարձում, համաշխարհային էլիտային բացարձակապես անհաղորդ է, այլ կերպ ասած` ինչպես ասենք մեր բանկային համակարգը, այնպես էլ վերնախավը բավականաչափ ինտեգրված չեն համաշխարհային համակարգին, թերեւս այդ պատճառով էլ համաշխարհային էլիտայի գլխացավանք դարձած «ճգնաժամը» այնքան էլ ուշադրություն չի դարձնում հայաստանյան էլիտայի վրա»:
Աղասի Ենոքյան